Don Kişot bir asilzade; bir şövalyedir. Hayatı da hisleri gibi karışık; ne olduğundan, kim olduğundan kendi de emin değil. Kesin olan saplantısıdır şövalyelerle dolu hikâyelere. Okuduklarına uyanmak için kıvranır yatağında. “Seyahat” diyen de çıkmamıştır kendisine ama sabah atına atladığı gibi yola koyulur. Düşman kötülerdir ama o sadece kötülere değil; gerçekliğin demir perdesine de çeker kılıcını. Perdeyi yırtmak, yel değirmeni savaşçısı için elbette mümkün olmaz fakat açtığı gedikten yüz yıllar boyunca hayal dünyasının vadileri izlenir.
Cezayir’de esirlikten dört defa özgürlüğe kaçar. Beceremez; kaçmayı da ölmeyi de. Sonra İstanbul’dadır Cervantes, satılacaktır bedenlerin esir pazarında. Bekliyor alıcısını; kölesi olacağı köleyi. Nasıl kurtulmuş bilen yok; şans. Yaralıdır. Şükür ki zihninden değil sol kolundan. İtalya’da kanundan zor kurtardığı elini Osmanlı topundan kurtaramaz. Yetmez, iki de kurşun yüklenir bedenine.
Şairliği bırakıp kalem yerine kılıcı eline alan Cervantes, hiçbir savaş meydanına ait olamaz. Edebiyat kaçağını asker olmak yıldırır, dayanamaz insan öldürmenin kuşattığı duyguların cephesine ve neden sonra Don Kişot, Sancho Panza’yı da alır düşer yollara. Continue Reading…
Son Yorumlar